Μιά φορά κι έναν καιρό
ήταν μια louis vuitton
δεν ξερω αν είχε παραδάκι
είχε όμως τρελό υφάκι.
Ως τσαντούλα από σόι
την αναγνωρίζαν όλοι
τσάντα χρώματος σκατί
σύμβολο μιας εποχής
έδινε με την ομορφιά της
και την αριστοκρατική γενιά της
δύναμη και εξουσία
μα και μπόλικη λαγνεία.
Μιά ηλιόλουστη ημέρα
βγήκε έξω για αέρα
έπινε το καφεδάκι
σ ένα φίνο μαγαζάκι
τότε όμως αχ καημένο vuitton(νάκι)
δυό χαζά χαζά κορίτσια
που χανε μεγάλα στήθια, σπρώξανε το γκαρσονάκι
κι έπεσε όλο το δισκάκι
πάει ο γλυκός καφές ,πέφτει κι ο ψηλός φραπέ(ς)
έγινε το vuitton(νάκι), σα βρασμένο καστανάκι
πόσο χάρηκα θεέ μου δεν την βλέπω άλλο πια, κι έμαθα πως έρχεται το τέλος για μια τσάντα με λεφτά!!!!!!!

Από τις αναμνήσεις μιας υπαλλήλου......και μιας άλλης.....